باز هم چشمانم را بستم، سلام آقا…

باز هم چشمانم را بستم، قلم را در دست گرفتم و منتظر شدم تا زبان دلم سخن بگوید: آری سلام آقا
میدانم امروز تمام دلها زبان می گشایند تا همنوا آمدنتان را مبارکباد گویند، اما نمیدانم قلب پاک شما در جواب، چه خواهد گفت؟!
آیا از بی وفایی هایمان هم گلایه خواهید کرد؟
آیااز دلتنگی های شبانه تان که همچون جدتان علی غریبانه فغان میکرد، سخن خواهید گفت؟…
راستی آقا، امامم علی جان غریب بود، نکند شما هم غریب ماندید میان این همه مدعیان فدایی؟؟؟
کاش قلب پاکتان زبان می گشود…شاید هم گشوده !

اما چشهایمان، قلبهای ما در پس پرده های گناه رنگ باختند و چشم بصیرتمان کور گشته..!!
آری آقاجانم براستی که کور مانده ایم، در دیدار جلوه ی نور وجودتان…

حقیقتا دلم میسوزد از معصومیتی که در پس سکوتتان منتظر دیدن است وبدتر از آن، از غریبانه ماندن در میان مدعیانی که خود را گوش شنوا و آشنا به شما معرفی میکنند ولی از طرفی دیگر در مقابل حقیقت آمدنتان سنگرها میسازند !!! ..

آه که چه سنگین و تلخ است چشم به دعای آدمهایی ماندن، که زبانشان “الهم کل فرج” است و قلبشان “در غصه و ترس تورمها و تحریمهای دنیایی” آدمهایی که یک رو از وجودشان در این دنیا سیر میکند و روی دیگرشان در انکار وجود دنیایی اشان…

دلم میسوزد آقا دلم از تلخی دردتان میسوزد تلخ است که  میبینید چشمانمان در انتظار جم و واتس آپ و… خیره مانده و قلبهایمان در انحصار تضاد رفتاریمان دست و پا میزند و میدانید که در نهایت نه جمعه فرجی را میبینیم و نه ماندگاری صادقانه ای را در این دنیا… میدانید ومی بینید، و چه سخت است که با این دانستن به انتظار ۳۱۳  یار همدل  بودن !!!

آری براستی که قلبتان باید سکوت اختیار کند در مقابل لبهایی که بظاهر نجوای آمدنتان را دارند و قلبهایی که بیشتر از انتظار ظهور،چشم براه ظواهر دنیا مانده اند..!!!
نمیدانم بااین اوصاف باچه رویی بگویم : بیا آقا … شاید بهتر است بگویم  آقاجان دعاکنید که ما بیاییم . !!
همیشه شرمنده از نالایقی در انتظار آمدنتان

سحر