عصر ایذه: مکانی که در تصاویر مشاهده می کنید جاده ورودی به یکی از بزرگترین سنگ نگاره های ایران “سایت تاریخی کولفرح” می باشد که اگر گردشگران و علاقمندان خواهان بازدید از این مکان باشند یا باید بهمراه خود جی پی اس داشته و یا به روش سنتی و متداول «پرس و جو از اهالی» محل مکان مذکور را پیدا کنند.
البته روش بهتری مثل نصب تابلو نیز وجود دارد، البته ما نمیدانیم چرا در ایذه به این شکل کار می شود . . .
در دنیای امروز و در مباحث اقتصادی چه در سطح کلان و چه در سطوح خرد، هر مکان یا منطقه ای که کمترین پتانسیل جذب گردشگر را داشته باشد، بیشترین استفاده ها از آن مکان جهت درآمدزایی انجام میگردد، خصوصاً کشورهای متمدن و تاریخی، کشورهایی مانند مصر، ایتالیا، و خیلی از کشورهایی که حتی تاریخ و آثار موجود آنان به اندازه ناچیزی از کشور ماست، ولی بیشترین استفاده را از آنها نموده و حتی بعضی از کشورها اقتصادشان مبتنی بر گردشگریست، زیرا با کمترین هزینه ها بیشترین سود را عاید آن کشور می کند.
و این درحالیست که کشورمان جزو کشورهایی می باشد که از بیشترین آثار و مکان های تاریخی بهره مند است، در محدوده خردتر، اگر کشور خودمان را مد نظر قرار دهیم، شهرستان ایذه واقع در استان خوزستان یکی از تاریخی ترین شهر های کشور می باشد که قدمتی چند هزار ساله دارد و دارای چندین اثر ثبت شده ملی است، و شاید بعضی ها این شهر را، با مجسمه مفرقی مرد پارتی بشناسند، که چند سالیست بر روی جلد کتاب تاریخ دانش آموزان در مقاطع مختلف جلوه آرایی می کند،
ولی متاسفانه از لحاظ جذب گردشگر به جرات میتوان گفت نام و نشانی ندارد، و این موضوع دلایل مختلفی دارد، که از حوصله این بحث خارج می باشد، همانطور که در عکس های بالا مشاهده می نمایید، محدوده بالا، جاده منتهی به مکانی تاریخی بنام کولفرح میباشد که دارای سنگ نوشته ها و آثار تاریخی بس مهم این شهرستان می باشد که حتی علائمی اولیه یا تابلوهایی جهت راهنمایی گردشگران به این مکان وجود ندارد، چه برسد به موضوعات دیگر، شاید چند عدد تابلو، و یا تابلو های بهتر و با کیفیت تر که قیمتشان به چند صد هزار تومان هم نرسد بتواند درآمدی چند میلیونی برای این منطقه داشته باشد، خود شما بهتر میتوانید این موضوع را تحلیل کنید و من ترجیح میدهم که باقیمانده این مطلب بدون شرح باشد . . .
