قصه پردرد بانو سکینه

موهایش ژولیده و نامرتب، روسری روی سرش پر از گل‌های خشک‌شده و بی‌آب، پاهای نحیف و بی‌رمقش سالیان سال با او قهرند!

چروک‌های صورتش از ستارگان شب‌های تیره روزی‌اش پیشی گرفته‌اند، رنگ دندان و مویش به هم شبیه گشته، نگاه‌هایش پر از آب‌مروارید، پر از جراحت نابکاری زمانه

نامش ” بانو سکینه ” است

همان دختری که شاه‌پریان بود

بی‌بی محله

دختری که بخت و اقبال با او یار نبود و چند بار بیوه‌ی مردان نیک و ساده‌ی روزگارش کرده بود

دیگر همسری ندارد تا او را در گاری‌دستی بگذارد

از اوان جوانی ساده و بی‌شیله‌پیله بود

ویلچر را در بیمارستان زیاد دیده بود ولی هرگز مالک آن نبود و نشد

اکنون ” بانو سکینه” اغلب اوقات، سیاه‌پوش است و کسی کمتر از او سؤال می‌کند: بانو جان، غم آخرت باشد

بانو جان ماتم چه کسی را به عزا نشسته‌ای که تمام‌شدنی نیست؟

این روزها ساعت‌ها در گرمای ذوب کننده و شرجی، روبروی بانک ملی مرکزی، قضاوت عابران را به انتظار نشسته است

گاهی توسط سیگارفروش روبرو، سایبانی از کارتن برای حفاظتش تدارک دیده می‌شود و گاهی هم چشمانش مورد هدف رگبارهای عمیق خورشید تابستان، زخمی می‌شوند.

چند روز پیش بیمار شده بود

جوانی او را به پزشک این‌طور معرفی می‌کرد که: او بی‌کس و کار است

و پزشک برای تمام دردهای روحی روانی‌اش، یک بسته قرص استامینوفن کدئین تجویز کرد

درحالی‌که از ویلچر عاریه‌ای، از بیمارستان دور می‌شد گفت: دردهای دیگری دارم

دردهای چندین ساله

یک بسته استامینوفن کدئین مرا آرام نمی‌کند.

به قلم: #سارا_محمدی_نوترکی

انتهای پیام/*