کودک بدون چشم ایذه‌ای، چشم انتظار حمایت مسئولین

به گزارش عصر ایذه، چندی پیش نوزادی بدون چشم در روستای شیوند، بخش دهدز متولد شد که تصویر او در فضای مجازی دست به دست شد و نه تنها اعجاب مردم این منطقه را برانگیخت بلکه در استان و شهرهای مختلف نیز بازتاب گسترده‌ای داشت.

 

 

 

 

 

 

اما نکته‌ای که هیچ کدام از خبرگزاری و سایت ها به آن اشاره درستی نکردند شرایط بد خانواده این نوزاد و عدم حمایت از آنها بود.

 

این موضوع ما را بر آن داشت تا به گفت‌و‌گو با پدر این نوزاد و بیان مشکلاتش بپردازیم.

 

پدرخانواده که خود بیمار است، از زندگی پر از مشقتش و نیاز شدید به حمایت مسئولین برای تامین هزینه‌های خانواده‌اش گفت، سادگی در کلام و نگاهش موج میزد، وقتی صحبت از فرزندش به میان می آمد اشک هایش جاری می‌شد و دل هر انسانی را به درد می آورد.

 

آنچه در ادامه خواهید خواند گفت‌و‌گوی خبرنگار عصر ایذه در دهدز با رضا کیانی شاوندی پدر نوزاد بدون چشم شیوندی است.

 

 

 

 خودتان را معرفی کنید:
رضا کیانی شاوندی هستم، ۴۴ سال دارم ، بایکی از بستگانم ازدواج کردم، حاصل این ازدواجم ۳ فرزند می باشد، یک پسر۱۰ساله ، یک دختر۵ساله و فرزند سومم آرش که چهار ماهه است.

 

 

 

 

 

از فرزندانتان بگویید:
دختر و پسر بزرگترم سالم هستند و پسرم درحال تحصیل است، اما آرش بدون چشم متولد شد، یعنی چشم هایش تشکیل نشده بود.
قبل ازتولد آرش از موضوع نقص عضو او باخبر نشدید؟
نه متاسفانه، قبل تولد آرش ۲بار آزمایش انجام شد که نقص عضوی نشان نداد و پس از تولد متوجه این موضوع شدیم.
عکس العمل شما در زمانیکه آرش را دیدید چه بود؟
حقیقتاً وقتی فرزندم را دیدم متعجب و ناراحت شدم، البته اوایل فکر میکردیم خوب میشود اما . . .
چگونه با این مسأله کنار آمدید؟
اوایل خیلی سخت بود، الان هم دیدن آرش در این وضعیت ناراحت ام می‌کند، من بیمار هستم و توانایی تامین هزینه های زندگی راندارم، حتی زمان تولد آرش نمیدانستم که باید به بهزیستی مراجعه کنم، تا اینکه یکی از بستگانم مرا راهنمایی کرد.
برای درمان آرش کاری کرده اید؟
آرش را پس از تولد نزد دکتر بردیم، بعد به اهواز مراجعه کردیم آنجا دکتر گفت: نقص عضو آرش قابل درمان نیست و او نابینای مادرزادی است، به اهواز اکتفا نکردیم و او را شیراز ه بردیم که آنجا هم حرف های دکتر اهواز را تکرار کردند.

 

 

به تازگی مدارک آرش را تحویل اداره بهزیستی دهدز دادیم تا شاید کمکی ناچیز از این طریق به ما شود.
از آرش نگهداری میکنید یا او را به بهزیستی تحویل می‌دهید ؟

 

اینجا بود که بغض پدر آرش ترکید . . .

 

 

 

مگر می‌شود کسی پاره تنش هر چند نقص عضو هم داشته باشد را از خود دور کند ؟! اما حقیقت امر این است که به علت بیماری و مشکلات مالی نگهداری از آرش برایمان سخت است و اگر مسئولین حمایت نکنند، نمی دانیم چگونه سر کنیم.

 

 

شغل شما چیست و هزینه زندگیتان ازکجا تامین می‌شود؟
من شغلی ندارم، از هیچ ارگانی کمک و مستمری دریافت نمیکنیم، گاهی پدرم درتامین هزینه های زندگی به من کمک می‌کند، و در حال حاضر تنها درآمد ما، یارانه ای است که از دولت دریافت می‌کنم.

 

سخن آخر:
تنها از مسئولین تقاضا دارم به من کمک کنند تا از فرزندانم نگهداری کنم.

 

 

---

گاهی وقت ها بجای اینکه مرهمی سرد شویم، اقتضا میکند که واقعا مرهم درد شویم، شاید این خبر مدتی نقل محافل شود و عده زیادی هم روی این موضوع مانور دهند، عده کثیری این عکس را دست به دست کنند، عده ای دل بسوزانند، عده ای استفاده های دیگر کنند، و عده ای نیز بیتفاوت از کنار این موضوع رد شوند، و یا حتی شعارهایی هم از سوی کسانی داده شود، ولی به قول شاعر: به عمل کار برآید…

در ارتباط با این موضوع دردناک؛ میطلبد که همتی همه جانبه، نه تنها از سوی مسئولین(که قطعا باید صورت گیرد) بلکه هر کسی که توانایی کمک دارد، از روی نوع دوستی باید احساس مسئولیت کرده و در ارتباط با موضوعات اینچنینی کمک کند، تا علاوه بر درد این بیماری که حقیقتا سنگین است، خانواده دیگر زیر بار دردهای مالی کمر خم نکند.

 

این گزارش هر چند تلخ بود اما واقعیتی است که در منطقه ما وجود دارد، و خانواده‎‌ای مستضعف، درگیر مشکل نادر فرزند خود شده است.

 

همه ما میدانیم که کمک کردن در قالب کمک هزینه های مقطعی، هیچ دردی را از این خانواده دوا نمی‌کند، اگر مسئولین بتوانند شغلی مناسب وضعیت پدر آرش پیدا کنند، او هیچ وقت نیازی به کمک مردم و مسئولین نخواهد داشت.

 

امیدواریم کسانی که می‌توانند به او کمک کنند هر چه زودتر اقدام کنند.

 

انتهای پیام/*