این روزها خبرهای زیادی رسیده است که حال تالاب میانگران ایذه ناخوش است، بی آبی ، حفرچاه های متعدد و به تازگی آتش سوزی های سریالی برای تجاوز به حریمش!
همان مسیر را که ادامه می دهیم به سمت شرق و جنوب، چاه های غیرمجاز حال قلعه تل را گرفته اند و کم آبی مارون کشت برنج را در رامهرمز به خاطره تبدیل کرده است، از که کمک بگیریم؟
ریشه همه نامناسبی و پریشان احوالی طبیعت خوزستان را علاوه بر تغییرات آب و هوایی، شاید باید در عامل فرهنگی تغییر فرهنگ بومی جستجو کرد.
تغییر شدید فرهنگ بومی رابطه هزاران ساله اجدادمان با طبیعت را دگرگون کرده است و ما به کمک تکنولوژی و ابزارهایی که در دست داریم قلب طبیعت را دقیق تر نشانه رفته ایم!
به طور کلی در استان خوزستان، به تغییر شدید فرهنگ و زیست بوم اهمیت خاصی داده نمی شود. صنعتی شدن جامعه، جهت گیری مان را درباره محیط پیرامون دگرگون کرده است و هر آنچه نفع شخصی مان را توجیه نکند، یا حفظ و حراستش به دولت سپرده می‌شود و یا اینکه کانونی می شود برای بروز چالش هایی شبیه آنچه بر سر تالاب میانگران ایذه می رود.
امروزه گسست موجود در تعامل میان محیط زیست با فرهنگ بومی و فعالیت انسانی به جاهای نگران کننده‌ای رسیده است، در واقع فرایند ناصحیحی از تعامل با محیط زیست در فرهنگ مان ریشه دوانده که نقطه عطف هایش می شود شبیه کشاکش تالاب میانگران با آب زندگی و آتش مرگ !
در گذشته انطباق فرهنگ بومی، محیط زیست و فعالیت انسانی و عملکرد موازی آنها، در مجموع چشم انداز فرهنگی واحدی را شکیل می داد که به نفع محیط زیست عمل می کرده است و نتیجه اش استمرار زیبای زندگی در زیست بوم می شد
اما آنچه امروز از فقدانش رنج می بریم، راز نجات طبیعت پیرامون مان، نیز دقیقا در همین نکته نهفته است، از آنجا که منحرف شده‌ایم عقب بنشینیم!
باید همه سکنه اطراف تالاب بین المللی متوجه شوند که اعتبار بین المللی این تالاب برای زادگاهشان و نقش آن در صیانت از منابع طبیعی زاگرس جنوبی بیشتر از ارزش کشت چند کیلو و حتی تن گندم و جو است!
سجاد بهمنی
مدرس گروه جامعه شناسی دانشگاه شهید چمران اهواز
انتهای پیام/*
دکتر بهمنی استاد ماس چمران، علاقمند به روستاها و آشنا به مسائل شهری خوزستانه، ایذه هم خیلی دوس داره.